بیماری صرع

صرع که گاهی اوقات اختلال تشنج نامیده می شود، یک اختلال مغزی است. زمانی که یک فرد دو یا چند تشنج داشته باشد، صرع تشخیص داده می شود. تشنج یک تغییر کوتاه در فعالیت طبیعی مغز است. تشنج علامت اصلی صرع است. برخی از تشنج ها می توانند شبیه طلسم های خیره شدن به نظر برسند. سایر تشنج‌ ها باعث می‌ شوند، که فرد بیفتد، تکان بخورد، و هوشیاری خود را نسبت به آن چه در اطرافش می‌ گذرد، از دست بدهد.

بیماری صرع چیست و چه علائمی دارد؟

صرع می تواند طیف گسترده ای از اختلالات مبتنی بر تشنج را پوشش می دهد. برای تشخیص صرع، باید یکی از معیارهای زیر را داشته باشید.

• حداقل دو تشنج غیرقابل تحریک را با فاصله بیش از 24 ساعت تجربه کنید.
• حداقل یک تشنج غیرقابل تحریک و احتمال تشنج بیشتر مشابه افرادی که دو تشنج داشته اند، (که بین 60 تا 90 درصد است) داشته باشید.

در ادامه به بررسی علل به وجود آورنده ی بیماری صرع خواهیم پرداخت.

تشخیص سندرم صرع (معمولاً با یافته های EEG) حتی بدون تشنج

افراد مبتلا به صرع در هر زمان در معرض خطر ابتلا به تشنج های خفیف تا شدید هستند. گاهی اوقات، این رویدادها توسط محرک‌ ها ایجاد می‌ شوند، در حالی که بیشتر تشنج‌ ها بدون هیچ دلیل مشخصی رخ می‌ دهند. تشنج های صرع به دو گروه تشنج عمومی و کانونی طبقه بندی می شوند.

• تشنج عمومی

تشنج عمومی به طور همزمان هر دو طرف مغز را درگیر می کند، و شایع ترین شکل این بیماری است. زیر انواع خاص آن در این جا آمده است.

تشنج غیبت

این نوع که به عنوان تشنج کوچک کوچک نیز شناخته می‌ شود، به‌ عنوان یک دوره کوتاه از دست دادن هوشیاری ظاهر می‌ شود، که اغلب با یک نگاه خیره خالی و غایب همراه است. در طول این اپیزودها، ممکن است، اعمال خفیف، کنترل نشده و تکراری مانند زدن لب یا پلک زدن را تجربه کنید. شناسایی این تشنج ها اغلب دشوار است، زیرا فقط چند ثانیه طول می کشد، و ممکن است، فقط به عنوان یک مکث کوتاه در فعالیت ظاهر شوند. تشنج غیبت معمولاً در کودکان مدرسه‌ ای دیده می‌ شود، اما می‌ تواند در هر زمانی از زندگی رخ دهد. آن ها یک جزء ژنتیکی قوی دارند.

تشنج آتونیک

تشنج آتونیک باعث از دست دادن ناگهانی کنترل ماهیچه می شود. که به آن تشنج قطره‌ ای نیز گفته می‌ شود، فرد کنترل ماهیچه‌ های خود را از دست می‌ دهد، و ناگهان روی زمین می‌ افتد. این نوع صرع اغلب در افرادی با سایر تأخیرهای رشدی دیده می شود، و کنترل آن با داروها دشوار است. این اپیزودها اغلب منجر به آسیب می شوند.

تشنج میوکلونیک

در طول یک دوره تشنج میوکلونیک، می توانید حرکات به ظاهر تصادفی و سریع انقباض را در بازوها و پاهای خود تجربه کنید، که فقط برای چند ثانیه طول می کشد. این نوع صرع نسبتاً نادر است، و اغلب همراه با انواع دیگر تشنج دیده می شود.صرع میوکلونیک نوجوانان در نوجوانی رخ می دهد، و یکی از شایع ترین سندرم های صرع عمومی در کودکان است.

تشنج تونیک

فردی که تشنج تونیک را تجربه می کند، سفتی و سفتی ناگهانی بدن، اغلب در بازوها، پاها و عضلات شکم خود را نشان می دهد.

تشنج کلونیک

حرکات تند تند تکراری و قوی تشنج های کلونیک را مشخص می کند. افرادی که این نوع تشنج را تجربه می کنند، می توانند این حرکات را در صورت، گردن و اندام ها داشته باشند.

تشنج های تونیک کلونیک

تشنج بزرگ در فیلم ها و برنامه های تلویزیونی نشان داده می شود. ویژگی ها شامل سفتی، لرزش، گاز گرفتن زبان، از دست دادن کنترل مثانه و روده و از دست دادن هوشیاری است.

• تشنج کانونی صرع

تشنج کانونی (تشنج جزئی) در یک قسمت جدا شده از مغز رخ می دهد. به همین دلیل، بسته به مناطق آسیب دیده، علائم می تواند بسیار متفاوت باشد. نمونه هایی از انواع تشنج کانونی شامل موارد زیر می باشد.

تشنج های کانونی ساده

این تشنج ها در هر زمان تنها بخش کوچکی از مغز را تحت تاثیر قرار می دهند. بسته به ناحیه آسیب دیده، علائم می تواند از انقباض خفیف تا تغییر در حس بویایی یا چشایی شما متغیر باشد.

تشنج های کانونی پیچیده

در طول یک تشنج کانونی پیچیده، ممکن است، گیج و بی‌ هوش شوید. ممکن است، نتوانید به سوالات پاسخ دهید، یا دستور العمل های اولیه را در طول تشنج دنبال کنید.

علائم بیماری صرع

در حالی که علائم خاص صرع که یک فرد می تواند تجربه کند، به ناحیه های مغز تحت تاثیر آن بستگی دارد، برخی از شایع ترین علائم تشنج تونیک کلونیک شامل موارد زیر می باشد.

• سفتی و سفتی در سراسر بدن
• از دست دادن تون عضلانی و کنترل
• حرکات تکان دهنده غیرقابل کنترل اندام ها
• حرکات تکراری مانند زدن لب یا پلک زدن
• گاز گرفتن زبان
• ایجاد کف در دهان
• از دست دادن کنترل روده و مثانه
• شروع ناگهانی سردرگمی و گیجی
• به جلو خیره شده است
• از دست دادن هوشیاری و عدم آگاهی از رویداد

همه ی تشنج ها به مراقبت های پزشکی اورژانسی نیاز ندارند. بسته به نوع، محل، مدت زمان و سابقه صرع فرد، اغلب می توان اپیزودهای تشنج را در محیط خانه مدیریت کرد. با این حال، اگر با فردی هستید، که هرگز تشنج نداشته است، یا صرع دارد، و یک دوره بیش از چند دقیقه طول می‌ کشد.

انواع صرع 

• صرع کوچک (پتی مال)

این مدل از بیماری صرع در کودکانی که سن آن ها بین 6 تا 14 می باشند، به وجود می آید، و در دختران این اتفاق بیشتر رخ می دهد. در پتی مال کودک دچار وقفه‌ های کوتاه‌ مدت می‌ شوند.

• صرع سلام

صرع سلام بیشتر در نوزادان رخ می دهد. (نوزادان بین 1 تا 6 ماه) این مدل از صرع نشانه ی واضحی مانند تشنج ندارد، و می تواند نشانه هایی مختلفی اعم از خم شدن گردن و سر به‌ صورت کاملاً غیرعادی را داشته باشد.

• صرع لنوکس

صرع لنوکس ترکیبی از چند صرع می باشد، که به صورت هماهنگ با هم رخ می دهد. این بیماری عمدتاً بین سن 1 تا 10 سالگی بروز می‌ کند. این اتفاق در پسران بیشتر از دختران رخ می دهد.

• صرع بزرگ

صرع بزرگ به عنوان شایع‌ ترین نوع بیماری می باشد، که علائم خاصی ندارد، و به طور کاملاً تصادفی رخ می دهد. 

• صرع آتونیک

صرع آتونیک در بیشتر افراد با غش اشتباه گرفته می‌ شود. این نوع از بیماری صرع در سنین 6 تا 7 سالگی رخ می‌ دهد.  دیگری ندارد.

• صرع موضعی پیوسته

صرف موضعی پیوسته تا چند ساعت پس از این که دچار حمله می شوید، علائم بیماری صرع در فرد وجود دارد، و عضلات ساق پا منقبض می‌ شوند. 

• صرع‌ های ویژه طبقه‌ بندی نشده

صرع‌ های ویژه طبقه‌ بندی نشده معروف‌ ترین و شایع‌ ترین آن صرع گوارشی است. صرع گوارشی نوعی از بیماری صرع می باشد، که در آن حملات، پس از مصرف یک محرک خاص ایجاد می شود.

• صرع شکمی

صرع شکمی نوعی نادر از این بیماری می باشد، که هم در کودکان و هم در بزرگسالان رخ می دهد. برای درمان این نوع از بیماری صرع از داروهای ضد تشنج استفاده می‌ شود. 

عوارض بیماری صرع

اگر صرع درمان نشود، ممکن است، عوارض سلامتی قابل توجهی ایجاد کند، که می تواند بر کیفیت زندگی شما تأثیر منفی بگذارد. بسته به شدت و کیفیت تشنجی که تجربه می کنید، نمونه هایی از عوارض صرع می تواند شامل موارد زیر باشد.

• مشکل یادگیری مادام العمر و افزایش خطر تشخیص ناتوانی یادگیری
• بی نظمی های خلقی (افسردگی و اضطراب)
• صدمات ناشی از سقوط ناشی از تشنج (کبودی، بریدگی، شکستگی استخوان، و جراحات ناشی از گاز گرفتگی خود)
• آسپیراسیون (استنشاق غذا، آب یا حتی بزاق در ریه ها) در طول یک دوره می تواند منجر به خطر ابتلا به پنومونی آسپیراسیون شود.
• آسیب به نواحی در مغز ناشی از تشنج های مکرر و افزایش خطر سکته مغزی

علل بیماری صرع

متأسفانه برای بسیاری از افراد مبتلا به صرع، در حدود نیمی از موارد تشخیص داده شده، علت قابل شناسایی مشخصی ندارد. در 50 درصد موارد دیگر، برخی از شایع ترین علل می تواند شامل موارد زیر باشد.

• ضربه و آسیب به سر

ضربه به بافت سالم مغز می تواند خطر ابتلا به تشنج های مکرر را افزایش دهد. شما می توانید پس از یک رویداد آسیب زا مانند یک تصادف رانندگی که باعث آسیب جدی به سر می شود، به صرع مبتلا شوید.

• اختلالات خود ایمنی

صرع خودایمنی وضعیتی است، که به دلیل تغییرات در سیستم ایمنی ایجاد می شود. سلول های ایمنی قادر به تشخیص تفاوت بین ذرات خارجی و بافت مغز ما نیستند، به بافت مغز شما حمله می کنند، و به آن آسیب می رسانند، و خطر ابتلا به تشنج را افزایش می دهند.

• ناهنجاری های ساختاری مغز

ناهنجاری های بافت مغز یا رگ های خونی شما می تواند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهد. علاوه بر این افرادی که قبلاً دچار سکته مغزی شده‌ اند، در معرض افزایش خطر تشنج هستند.

• عفونت ها

اعتقاد بر این است، که عفونت های ویروسی، باکتریایی و انگلی شایع ترین علت صرع در سراسر جهان هستند. عفونت هایی مانند مالاریا، HIV و مننژیت نیز با افزایش خطر ابتلا به این بیماری همراه هستند.

• آسیب جنین

آسیب های تغییر دهنده زندگی به بافت مغز که می تواند قبل از تولد نوزاد رخ دهد، می تواند خطر ابتلا به صرع را در طول زندگی افزایش دهد. عفونت های دوران بارداری، تغذیه نامناسب و کمبود اکسیژن قبل یا در حین زایمان، همگی از علل بالقوه صرع هستند.

آیا صرع ژنتیکی است؟

در برخی موارد، صرع می تواند ناشی از ناهنجاری های ژنتیکی باشد. با این حال، تأکید بر این نکته مهم است، که صرفاً به این دلیل که فردی با استعداد ژنتیکی برای تشنج متولد شده است، به این معنا نیست، که او به صرع مبتلا می شود، یا این که از یکی از والدینش منتقل شده است.

عوامل خطر صرع

به غیر از ساختار ژنتیکی شما، سایر عوامل خطر قابل شناسایی می توانند شانس ابتلا به اختلال تشنج را افزایش دهند. برخی از رایج ترین عوامل خطر صرع عبارتند از

• سن (بیشترین شیوع در نوجوانان و جوانان)
• زوال عقل
• سابقه خانوادگی
• سکته مغزی یا سایر رویدادهای مهم عروقی
• محرک های تشنج

در حالی که افراد مبتلا به صرع می توانند تشنج بدون محرک خاصی را تجربه کنند، همچنین ممکن است، افراد مبتلا به این تشخیص به دلیل تغییرات در محیط اطراف یا سلامت جسمانی خود دچار تشنج شوند. افراد مبتلا به صرع اغلب به الگوهای مربوط به زمانی که احتمال وقوع تشنج آن ها بیشتر است، توجه می کنند. برخی از رایج ترین محرک های تشنج شامل موارد زیر می باشد.

• کم خوابی
• یک تب بالا
• چشمک زدن چراغ های روشن و الگوهای تکراری
• خوردن غذاهای خاص 
• ترک الکل
• مصرف کوکائین
• سطوح بالای مزمن استرس
• تغییرات هورمونی 
• از دست دادن دوز دارو
• سوء تغذیه شدید یا کم آبی بدن

تشخیص صرع

اگر مشکوک هستید، که شما و یا یکی از اعضای خانواده ی شما اخیراً برای اولین بار تشنج را تجربه کرده است، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. از آن جا که شرایط مختلف پزشکی شدید می تواند باعث تشنج شود، ارزیابی توسط یک متخصص پزشکی برای سلامت و ایمنی شما ضروری است. بسته به سابقه پزشکی شما و ویژگی های تشنج شما، پزشک آزمایش های تشخیصی مختلفی را برای تعیین علت اصلی انجام می دهد.

پس از گرفتن شرح حال و انجام یک معاینه فیزیکی که شامل ارزیابی عصبی است، پزشک ممکن است، آزمایش خون و سایر آزمایش‌ های تشخیصی را برای تشخیص سایر علل تشنج تجویز کند. 

نمونه هایی از مطالعات تشخیصی رایج که برای ارزیابی تشنج و تشخیص صرع استفاده می شوند، عبارتند از

• الکتروانسفالوگرام (EEG)

EEG می تواند الگوهای الکتریکی درون مغز را با استفاده از الکترودهای کوچک و بدون درد روی سر شما ثبت کند. این نوع نظارت می تواند فعالیت الکتریکی غیر طبیعی را شناسایی کند، و بیشتر در تشخیص صرع استفاده می شود.

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

به عنوان یکی از رایج ترین اشکال تصویربرداری عصبی مورد استفاده در ارزیابی تشنج، MRI تصویری دقیق از بافت مغز شما ایجاد می کند. این روش می تواند برای تشخیص ناهنجاری هایی که می تواند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهد، مورد استفاده قرار گیرد.

• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن

سی تی اسکن شکل دیگری از تصویربرداری عصبی است، که پس از تشنج انجام می شود. رد کردن سریع علل تشنج، مانند سکته مغزی هموراژیک یا خونریزی در مغز ناشی از آسیب سر، می تواند مفید باشد.

آیا صرع درمانی دارد؟

در حالی که داروهای موثر و مداخلات جراحی مختلف برای کمک به مدیریت علائم موجود است، هیچ درمان قطعی برای صرع وجود ندارد. با وجود این، دسترسی به مراقبت های پزشکی مناسب مورد نیاز برای مدیریت علائم می تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی و سلامت کلی شما تأثیر بگذارد.

درمان بیماری صرع

دریافت درمان برای صرع می تواند به شما کمک کند، تشنج های کمتری را تجربه کنید، یا حتی ممکن است، آن ها را به طور کامل متوقف کنید. هنگامی که با پزشک یا متخصص مراقبت های اولیه خود ملاقات می کنید، آن ها یک برنامه درمانی بر اساس موارد زیر ایجاد می کنند.

• نوع صرع و علت آن 
• فراوانی و شدت تشنج شما
• سلامت کلی و بیماری های همراه شما
• چقدر خوب به درمان های خاص پاسخ می دهید.

از رایج‌ ترین گزینه‌ های درمانی صرع شامل داروها، تحریک عصب واگ و جراحی است.

داروهای صرع

اگر صرع به تازگی تشخیص داده شده است، پزشک احتمالاً شما را از یک داروی ضد تشنج به عنوان اولین درمان شروع می کند. این دارو برای جلوگیری از تکرار و شدت فعالیت تشنج استفاده می شود، اما نه برای متوقف کردن تشنج فعال در صورت وقوع. اکثر داروهای ضد تشنج به صورت خوراکی مصرف می شوند، و از طریق معده جذب می شوند. بسته به علائم صرع و پاسخ به دارو، ممکن است، نیاز به مصرف بیش از یک دارو باشد.

داروهای رایج ضد تشنج 

• توپیرامات (توپاماکس)
• والپروئیک اسید (Depakote)
• لوتیراستام (کپرا)
• لاموتریژین (لامیکتال)
• اتوسوکسیماید (زارونتین)
• کاربامازپین (تگرتول)

مانند همه داروها، داروهای ضد تشنج نیز می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند، که باید تحت نظارت و گزارش قرار گیرند. برخی از عوارض شایع تر و خفیف تر با شروع مصرف دارو رخ می دهد، اما پس از چند هفته بهبود می یابد. برخی دیگر شدیدتر یا پایدارتر هستند. در صورت بروز عوارض جانبی در حین مصرف داروهای ضد تشنج، باید با پزشک تجویز کننده خود صحبت کنید. آن ها ممکن است، دوز یا نوع دارو را متناسب با نیاز شما تنظیم کنند. در این جا عوارض جانبی وجود دارد، که باید مراقب آن ها باشید.

• خستگی
• سرگیجه و سبکی سر
• ناراحتی گوارشی
• ایجاد بثورات پوستی
• هماهنگی ضعیف
• مشکلات حافظه
• تاری دید (جهت کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با دلایل تاری دید در افراد مقاله ی مرتبط با آن را مطالعه کنید.)

بسته به نحوه پاسخ شما به داروهای تجویز شده، متخصص مغز و اعصاب شما ممکن است، این آزمایش را به عنوان بخشی از برنامه درمانی شما توصیه کند. (جهت دریافت خدمات ویزیت متخصص مغز و اعصاب در منزل کرج با شماره های درج شده در سایت تماس بگیرید.)

داروی صرع و بارداری

برای مبتلایان به صرع که قصد باردار شدن دارند، بسیار مهم است، که بدانند برخی از داروهای ضد تشنج می توانند بر سلامت جنین در داخل رحم تأثیر بگذارند. برخی از نمونه هایی از ناتوانی های مادرزادی احتمالی که داروهای ضد تشنج می توانند ایجاد کنند، عبارتند از

• ناهنجاری های شکاف کام
• نقص لوله عصبی
• ناهنجاری های اسکلتی
• نقایص مادرزادی قلب
• تاخیر در رشد

در صورت امکان، به زنان مبتلا به صرع توصیه می شود، قبل از باردار شدن با پزشک خود در مورد ایمنی برنامه درمانی خود صحبت کنند. در حالی که ممکن است، ادامه برخی درمان‌ ها برای آن‌ ها ضروری باشد، می‌ توان تغییرات دوز و تغییر احتمالی دارو را برای ایمن‌ ترین بارداری ممکن برای او و نوزاد ایجاد کرد.

تحریک عصب واگ

برای افرادی که به داروهای ضد تشنج به خوبی پاسخ نمی‌ دهند، و کاندیدای جراحی بی‌ خطری در نظر گرفته نمی‌ شوند، تحریک عصب واگ اغلب به‌ عنوان گزینه درمانی بعدی مورد آزمایش قرار می‌ گیرد. تکانه های الکتریکی در طول عصب با استفاده از یک دستگاه کاشتنی که به عصب واگ چپ متصل می شود، به نواحی مختلف مغز فرستاده می شود. 

جراحی برای صرع

در موارد شدیدتر زمانی که فرد به داروها و تحریک عصب واگ به خوبی پاسخ نمی دهد، ممکن است، مداخلات جراحی برای کاهش فعالیت تشنج نشان داده شود. برخی از رایج ترین گزینه های جراحی برای صرع به شرح زیر می باشد.

برداشتن

رزکسیون جراحی شامل برداشتن بخشی از مغز است، که معمولاً فعالیت تشنج شما از آن جا شروع می شود. گاهی اوقات، بیماران در طول این روش بیدار می مانند، تا با تیم جراحی همکاری کنند.

چند قطع زیرپیال

اگر فعالیت تشنج اولیه از ناحیه‌ ای از مغز منشأ می‌ گیرد، که نمی‌ توان آن را برداشت، تیم جراحی ممکن است، چندین قطع زیرپیال را انجام دهند. آن ها مسیرهای عصبی را قطع می کنند، و از گسترش فعالیت تشنج به سایر مناطق مغز جلوگیری می کنند.

تغییرات رژیم غذایی برای مدیریت صرع

علاوه بر گزینه های درمانی ذکر شده در بالا، پزشک ممکن است، تغییرات سبک زندگی مختلفی را برای مدیریت بهتر علائم صرع پیشنهاد کند. یکی از آن ها پیروی از رژیم کتوژنیک است. رژیم کتوژنیک 5 که به عنوان یک رژیم کم کربوهیدرات و پرچرب تعریف می شود، حفظ آن چالش برانگیز است، و نیاز به نظارت مداوم دارد. با این حال، برای کسانی که مبتلا به صرع مقاوم به دارو هستند، مزایای آن ممکن است، ارزش تلاشی را داشته باشد، که برای ادامه رژیم غذایی لازم است. در حالی که مکانیسم دقیق اثر برای تشکیل بسیاری از تشنج ها ناشناخته است، رژیم کتوژنیک یک گزینه موثر برای مدیریت طولانی مدت صرع ثابت شده است. اگر شما یا شخصی که می شناسید، نیاز به بررسی رژیم کتوژنیک به عنوان یک گزینه درمانی برای صرع دارد، قبل از انجام تنظیمات رژیم غذایی با پزشک اصلی یا متخصص مغز و اعصاب خود صحبت کنید.

کمک های اولیه برای تشنج

اگر با فردی هستید، که یک تشنج فعال را تجربه می کند، کارهایی وجود دارد، که می توانید برای حمایت و اطمینان از ایمنی او تا رفع شدن آن انجام دهید. اگر فرد دچار تشنج کانونی شده است، باید

• کنار بیمار بمانید.
• از آن ها بپرسید، که آیا قبلاً این نوع تشنج را تجربه کرده اند.
• آرام باشید، و اطرافیانتان را آرام نگه دارید.

اگر فرد دچار تشنج تونیک کلونیک شدیدتر است، باید:

• تا حد امکان به فرد کمک کنید، تا با خیال راحت به زمین برسد.
• فضای اطراف را از اشیا و افراد پاک کنید.
• آن ها را به طرف خود بچرخانید، تا راه هوایی آن ها باز بماند.
• لباس های آن ها را شل کنید، و لوازم جانبی یا عینک را بردارید.
• هیچ چیزی را در دهان آن ها قرار ندهید، بلکه تنفس آن ها را در طول رویداد کنترل کنید.
• زمان تشنج و تماس با اورژانس
• مهم است، بدانید که هرگز نباید سعی کنید، کسی را روی زمین نگه دارید، دهان به دهان بدهید، یا به او غذا یا آب بدهید، در حالی که تشنج دارد.

پزشکان و متخصصان

برای کسانی که مبتلا به صرع هستند، حداقل یک بار در سال با پزشک مراقبت های اولیه خود در تماس باشند، و هر چند وقت یک بار که توصیه می شود، به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنند، برای حفظ سلامت و ایمنی کلی شما ضروری است.

بین قرار ملاقات ها، کارهایی که می توانید برای نظارت و حمایت از صرع خود انجام دهید عبارتند از:

• یادداشت وقایع تشنج و داروها را یادداشت کنید
• نظارت بر محرک های بالقوه و اجتناب از آن ها در صورت امکان
• پوشیدن دستبند هشدار پزشکی
• آموزش نزدیکترین افراد به شما در مورد چگونگی شناسایی و کمک به شما در طول یک قسمت
• داشتن یک سبک زندگی سالم و متعادل

آیا بیماری صرع خطرناک است؟

زمانی که دچار تشنج مغزی می شوید، به خاطر تخلیه ی شدید الکتریکی به مغز افراد آسیب وارد می کند. به خاطر این که اندام های بدن که تحت تاثیر بخش های متشنج هستند، از کنترل خارج می شوند، ممکن است، باعث آسیب های بدنی و عضوی نیز به فرد وارد شوند. وقوع حمله صرع در برخی از موارد ممکن است، برای افراد خطرناک باشد.

درمان بیماری صرع چند سال طول می کشد؟

بیماری‌ هایی مختلفی چون قند، فشار خون، رماتیسم و ام اس درمان قطعی برای آن ها در نظر گرفته نشده است، و فقط می توانید آن ها را کنترل کنید، ولی صرع درمان پذیر می باشد، و با توجه به نوع بیماری ممکن است، بین 2 تا 5 سال طول بکشد.

---

---